Το ζήτημα των εκκλησιών στον Αλμυρό είναι πάρα πολύ παλιό και πικρό. Αρχίζει από τα δύσκολα χρόνια της Τουρκικής σκλαβιάς των Ελλήνων, τότε στις απαρχές του 19ου  αιώνα και συγκεκριμένα το 1802, όταν οι Αλμυριώτες παρακάμπτοντας την σθεναρή άρνηση των τοπικών Τουρκικών αρχών κατόρθωσαν να φέρουν φιρμάνι από την Κωνσταντινούπολη που τους επέτρεπε να κτίσουν επί τέλους έναν Ναό. Ο Ναός αυτός  όμως έπρεπε να είναι έξω από την πόλη, να είναι χαμηλότερος από το χαμηλότερο Τζαμί και το δυσκολότερο, να ετοιμαστεί σε 40 μόνον ημέρες. Το κατόρθωσαν οι Αλμυριώτες, αλλά ένα πρωί είδαν κρεμασμένο στο πλατάνι της πόλεως τον Γέρο Δήμο, τον άνθρωπο που είχε το θάρρος να πάει στην πόλη για να εξασφαλίσει το φιρμάνι.

Αυτή ήταν και η μόνη τους εκκλησία για χρόνια. Το 1881, μετά την απελευθέρωσή τους, πρωταρχικό τους μέλημα ήταν η ανέγερση Ναών, έτσι σχεδόν αμέσως αποφασίστηκε η ανέγερση δύο Ναών, του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στα Δυτικά της πόλεως και του Αγίου Δημητρίου στο κέντρο. Πρώτος αποπερατώθηκε ο Ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου το 1890, ενώ ο αντίστοιχος του Αγίου Δημητρίου το 1911.

Με το πέρασμα των χρόνων ο Αλμυρός μεγάλωνε και κάποια στιγμή ο Ναός του Αγίου Νικολάου, από εξωκλήσι ουσιαστικά που ήταν, βρέθηκε να είναι κομμάτι του ιστού της πόλεως και η τρίτη ενορία της.

Η ζωή των εκκλησιών ακολούθησε τα σκαμπανεβάσματα της ζωής της πόλεως με τους πολέμους τις δικτατορίες και όλα όσα μας επεφύλαξε ο 20ος αιώνας.  Όμως την 9η Ιουλίου 1980 ένας καταστροφικός σεισμός μετέτρεψε την πόλη σε ερείπια. Δυστυχώς, την ίδια τύχη είχαν και η τρεις μεγάλες εκκλησίες της πόλεως. Μετά το πρώτο ξάφνιασμα, οι Αλμυριώτες με επί κεφαλής τους εφημέριους του κάθε Ναού  άρχισαν τον αγώνα της κατασκευής καινούργιων, στους χώρους όπου υπήρχαν οι παλαιοί.

	Άγιος Δημήτριος 1930		Άγιος Δημήτριος 2008