Η οροσειρά της Όθρεως «σκεπάζει» ολόκληρο το Δήμο Αλμυρού. Η Όθρυς στέκεται επιβλητική πάνω από το Κρόκιο και το Αθαμάντιο Πεδίο. Το βουνό είναι γνωστό και ως βουνό των Τιτάνων. Εκεί είχαν καταφύγιο οι «παλαιοί θεοί» Τιτάνες, οι οποίοι δεχόταν επιθέσεις από τους «νέους θεούς» που είχαν στρατοπεδεύσει στον Όλυμπο. Οι μάχες ήταν λυσσαλέες και συντάραξαν όλο τον κόσμο. Τελικά οι θεοί του Ολύμπου ήταν οι νικητές. Στο όρο Όθρυς, μετά την τιτανομαχία, ο Δίας ανέθεσε στην νύμφη Οθρυΐδα (Οθρηΐδα) τη βοσκή των κοπαδιών του, που αποτελούνταν από βόδια. Έτσι το βουνό πήρε το όνομά του απ’ τη νύμφη.
Ο αρχαίος ιστορικός Ελλάνικος, ο πρώτος και παλαιότερος συγγραφέας που αναφέρθηκε στον κατακλυσμό, έγραψε για την κιβωτό: «…ου τω Παρνασω φησί προσενεχθήναι, αλλά περί την Όθρυν της Θεσσαλίας». Επίσης ο Ησίοδος έγραψε για τον Δευκαλίωνα: «Οι από Δευκαλίωνος το γένος εβασίλευον Θεσαλίας, ως φησίν Εκαταίος και Ησίοδος». Ενώ ο Απολλόδωρος συμπληρώνει: «Προμηθέως δε παις Δευκαλίων εγένετο. Ούτος βασιλεύον των περί την Φθία τόπων».
Σύμφωνα με τα παραπάνω η κιβωτός του Δευκαλίωνα, μετά τον κατακλυσμό που έστειλε ο Δίας, προσάραξε στην Όθρυ. Από τις πέτρες του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, σύμφωνα με τη μυθολογία, δημιουργήθηκε το ανθρώπινο γένος. Επίσης, είναι γονείς του Έλληνα, ο οποίος παντρεύτηκε τη νύμφη Οθρυΐδα και απέκτησαν τους υιούς Αχαιό, Δώρο, Αίολο και Ίωνα, δηλαδή τους γενάρχες όλων των Ελληνικών φυλών.
Κατά τον Μεσαίωνα και ως τα τέλη του 19ου αι. αναφέρεται από πολλούς σαν «βουνά της Γούρας» από την ομώνυμη τότε κωμόπολη που άκμαζε στην ΒΑ κλιτή της, τη σημερινή Ανάβρα Μαγνησίας. Η μεταλλευτική άκμαζε και συνεχίζει να ακμάζει σε ολόκληρη την οροσειρά, αφού αποτελείται από μάρμαρο, οφείτη και ασβεστόλιθο. Κατά καιρούς υπήρχαν μεταλλεία βωξίτη, χαλκού, σίδηρου, χρωμίου, μαγγανίου αλλά και λιγνίτη.
Στις κορυφές της Όθρυος είχε την έδρα του ένα από τα δέκα αρματολίκια της Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας από τη βυζαντινή εποχή έως την τουρκοκρατία. Η περιοχή υπήρξε θέατρο πολλών συγκρούσεων μεταξύ κλεφτών και οθωμανικών στρατευμάτων.
Στο νάρθηκα της Άνω Μονής Ξενιάς καταγράφεται πληροφορία για αιματηρές συγκρούσεις στην ευρύτερη περιοχή της Όθρυος: «† Έτους ζλδ΄ ινδ. Ιδ΄εν Βρύναινα αυγ. Κγ΄. Έγινε μεγάλο κακό, πολύς κόσμος υπόφερε από των κλεφτών και στρατευμάτων. Οι αγάδες έσφαξαν, έκαψαν, κούρσευσαν και δραγούμησαν». Εδώ αντικατοπτρίζονται ταραγμένα χρόνια και εκφράζονται σκηνές αλλοφροσύνης και φρίκης στην Όθρυ. Διαπιστώνεται ότι από την εποχή εκείνη, επί Σουλεϊμάν Α΄ του Μεγαλοπρεπούς (1520-1566)) υπήρχε αντίσταση κατά των Οθωμανών.
Επίσης, στα τέλη του 18ου αιώνα μεγάλη σύγκρουση έλαβε χώρα στην κορυφή της Όθρυος, το Γερακοβούνι, η οποία αναφέρεται σε διάφορα δημοτικά τραγούδια. Πρωταγωνιστές είναι ο λησταρματωλός Λιάκος (εναντίον του οποίου κινήθηκαν οι Τουρκαλβανοί του Αλή Πασά με επικεφαλής το Βεληγκέκα) και οι Κονιάροι του Μουσταφά. Οι Κονιάροι είναι οι Τούρκοι στρατιώτες.
Στη διάρκεια της αντίστασης και του εμφύλιου πολέμου η ΄Οθρυς αποτέλεσε βάση και καταφύγιο ανταρτών. Περισσότερες ήταν οι επιχειρήσεις από την πλευρά του βουνού που ανήκει στη Φθιώτιδα.
