«Το 16ο αιώνα κάτοικοι του Νοτίου Αλμυρού και της Αρχαίας Άλου εξ αιτίας πανούκλας ήρθαν και εγκαταστάθηκαν εδώ στον Πλάτανο και έτσι μεγάλωσε το χωριό. Με την καταστολή της επανάστασης του 1821, στην επαρχία μας κάηκε ολόκληρο το χωριό από τους Τούρκους. Το 1833 κάηκε και πάλι από τον λήσταρχο Βαλάτσο. Στη Θεσσαλική εξέγερση του 1854 κάηκε για τρίτη φορά ολόκληρο το χωριό από τους Τούρκους. Στην επανάσταση του 1878 καταστράφηκε ολόκληρος ο Πλάτανος. Τον Αύγουστο του 1881 απελευθερώθηκε ο Πλάτανος. Το 1897 με τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο κάηκαν αρκετά σπίτια του χωριού από τον τούρκικο στρατό. Στις 15-8-1943 κάηκε ολόκληρος ο Πλάτανος από τους Ιταλούς. Το 1960 άρχισε η εγκατάλειψη του χωριού από τους κατοίκους για νέο χωριό Πλάτανο.»
ΧΩΡΙΟ ΠΛΑΤΑΝΟΣ
Επιγραφή σε πλάκα που τοποθετείται στο χωριό και χρονολογείται από το 1978.
Ο Παλαιός Πλάτανος είναι ένα από τα πιο παλιά χωριά της επαρχίας Αλμυρού και η ιστορία του χάνεται στον χρόνο. Διάφορες εκδοχές μας μιλούν για την αρχή της δημιουργίας του, εκ των οποίων οι επικρατέστερες είναι: α) πως πρωτοκατοικήθηκε από Ασπροποταμίτες βοσκούς και στη συνέχεια δέχτηκε κατοίκους του κάμπου και β) πως δημιουργήθηκε από την αρχή από κατοίκους του παράκτιου Αλμυρού και γενικά της πεδιάδας. Σήμερα έχει εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους του, οι οποίοι δημιούργησαν την περίοδο από το 1953 ως το 1962 τον Ν. Πλάτανο στο μέσον του κάμπου πάνω στον εθνικό δρόμο.
Στη σύγχρονη ιστορία ο Πλάτανος πλήρωσε βαρύ τίμημα καταστροφών στην προσπάθειά του να αποκτήσει η να διατηρήσει την ελευθερία του. Με το γενικό ξεσηκωμό του 1821, μαζί με όλους τους κατοίκους του Αλμυρού, επαναστάτησε και ο Πλάτανος πληρώνοντάς το με το κάψιμο του χωριού κατά την καταστολή της επανάστασης.
Δυστυχώς με τον ορισμό των συνόρων του πρώτου ελληνικού κράτους (Παγασητικός – Αμβρακικός ) ο Πλάτανος έμεινε έξω απ’ την Ελλάδα της οποίας τα σύνορα περνούσαν από το μέσο του κάμπου της Σούρπης και της κορφές της Όθρυος.
Από ληστρική επιδρομή καταστράφηκε από φωτιά το μισό χωριό το 1833. Το 1854 με τη Θεσσαλική εξέγερση κάηκε ολοκληρωτικά από τους Τούρκους. Στην τελευταία προσπάθεια των Θεσσαλών για ανεξαρτησία το 1878, το χωριό καίγεται ξανά και μάλιστα δύο φορές σε διάστημα δύο εβδομάδων.
Το 1943 στις 15 Αυγούστου το χωριό κάηκε από τους Ιταλούς ως αντίποινα για την επίθεση που δέχθηκαν από τους αντάρτες. Ήταν η τελευταία του καταστροφή διότι οι κάτοικοι αποφάσισαν να το εγκαταλείψουν, πράγμα που έκαναν όπως προαναφέρθηκε.
Αρχείο Ζούπη Κωνσταντίνου
Σήμερα το χωριό αριθμεί 865 κατοίκους και είναι Τοπική Κοινότητα του Δήμου Αλμυρού, με έντονη πολιτιστική ζωή. Με τους συλλόγους του, όπως ο Πολιτιστικός Σύλλογος Πλατάνου «Η Πρόοδος» και τον Σύλλογο Αποκατάστασης Μνημείων Πλατάνου γίνεται προσπάθεια διατήρησης και αναστύλωσης του παλιού χωριού.